با خرد شدن باورهایمان، به اشتباه تصور می‌کنیم ماییم که فرو می‌پاشیم، اما در واقع تخیلات ما که خود را ذات و جوهر ما وانمود می‌کردند ناپدید می‌شوند.

و هیچ‌کس بهتر از کودکی که برخلاف امیدهای ما رفتار می‌کند، نمی‌تواند توهمات ما را در هم بشکند. مادری از پسرش در برابر آزار پدر محافظت نکرده بود. بعدها پسر از مادرش به این بهانه که او مقصر اصلی مشکلاتش است، باج خواهی می‌کرد و آنقدر به او فشار می‌آورد که تسلیم می‌شد!

بعد از اینکه به آن مادر نشان دادم چطور پسرش از او باج‌ می‌گیرد و چگونه او تقلا می‌کند که بخشش پسرش را بخرد و چگونه سعی او برای خریدن صلح، به جنگ بیشتر منجر می‌شود؛ او گفت: این داره منو میکشه! به او گفتم: این داره توهمات تو رو می‌کشه نه خود تو‌‌ رو!

او لب هایش را جمع کرد و با گریه گفت: ولی من نمی‌خوام روابطمون آسیب ببینه! به او‌ گفتم: چطوری میتونی به چیزی که وجود نداره آسیب برسونی!؟ او با پسری خیالی که می‌خواست داشته باشد ارتباط داشت نه با پسر واقعی‌اش! اما می‌خواست پسرش با خود او رابطه داشته باشد؛ نه با تصویری که از مادرش برای خود ساخته بود!

پسرش تصویر یک شیطان صفت را از مادرش می‌دید که سزاوار مجازات است نه خود مادرش را... مادر نیز می‌ترسید رابطه خوبی که در آرزویش بود، آسیب ببیند؛ در حالی که چنین رابطه‌ای سالها بود وجود نداشت.

با رها کردن توهمات خود، می‌توانیم با حقیقتی که از آن وحشت داشتیم زندگی کنیم. وقتی آن زن از انتظار برای داشتن پسری که می‌خواست دست کشید؛ دیگر سعی نکرد عشق او را بخرد و در عوض، عاشق پسر واقعی‌اش شد. باج‌گیری به آخر رسیده بود.

شما وابستگی به چه باورها و توهماتی را کنار گذاشتید تا توانستید با واقعیت روبرو شوید؟

دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم
جان فرد ریکسون

باید ابتدا احساسات خود را در زمان حال، مشاهده کنید و بدون قضاوت بپذیرید تا دست شما را بگیرند و به ریشه‌های افکار، خاطرات، تجربیات و واقعیت‌های در پس خود برسانند.

وقتی واقعیت، مطابق خواسته و میل ما نیست و می‌خواهیم از احساسات منفی اجتناب کنیم؛ ما به دامان خیال، خرافات، امید واهی و افکار مثبت غیرواقع‌بینانه پناه می‌بریم تا شاید حقایق به شکل آنچه می‌خواهیم در بیاید! به خودمان دروغ می‌گوییم و با توجیه و فریبکاری ذهنی، واقعیت را دور می‌زنیم.

ممکن است به دامان اعتیاد، مصرف الکل، مواد روانگردان، قرص، رابطه‌های متعدد، روابط جنسی بی‌بند و بار و... کشیده شویم تا باعث شود واقعیت‌ها و مسائل را نبینیم!

اما تغییر ما زمانی شروع می‌شود که از انتظار اینکه حقایق زندگی تغییر کنند دست برداریم! اگر به هر بحرانی، عمیق نگاه کنیم؛ باعث رشد ما می‌شود چون دفاع‌های ذهنی ما را در هم می‌شکند اما اگر آن را نپذیریم و رد کنیم؛ به رشد نمی‌رسیم و از سد آن عبور نمی‌کنیم!

اگر دست از انکار، اجتناب و‌ مقاومت برداریم؛ احساسات ما سخن می‌گویند؛ توهمات کنار می‌روند و ما با شخصیت حقیقی خودمان روبرو می‌شویم. ممکن است بگویید من پذیرفتم اما باز نتیجه‌ای جز افسردگی، اضطراب و خشم برای من نداشته است! پذیرش، نه تسلیم..! پذیرش واقعی باعث تسلط شما بر احساسات می‌شود.

البته قرار نیست در مسیر تغییر، هیچ احساس بدی را تجربه نکنیم اما گاهی ما چنان در لایه‌های دفاعی ذهن فرو رفته‌ایم که برای پذیرش هیجانات منفی، روبرو شدن با واقعیت و شکستن لایه‌های مقاومت ذهن، لازم است تحت روان درمانی قرار بگیریم.

اینکه در مواقع خاص حمایت لازم رو از کسانیکه باید حمایتم میکردند دریافت نکردم و این باعث شد بیشتر ب خودم متکی بشم وبیشتر تلاش کنم برای حل مسائلم🍃

ما همه انسانها به حکم انسان بودنمان اشتباه پذیریم، هم من و هم دیگران و دوم اینکه من مسوول صد درصد زندگیمم و سوم‌ هر رفتار دیگران با من نتیجه ی افکار، اعمال شخص من با خودم و دیگرانه.

من مواردی را دیدم که گفته شد من بد اخلاقی یا مشکلات رفتاری دیگری را پذیرفتم! برای اینکه شما واقعیتی را بپذیرید باید ابتدا هر آنچه که هست؛ با شدت، میزان و کیفیتی که دارد به صورت شفاف ببینید که بعد بتوانید آن را بپذیرید. زیرا پذیرش یک واقعیت، بدون پذیرش تبعات و هزینه‌های آن معنا ندارد!

اینکه شما قدرت تحمل و سازگاری داشته باشید که در یک شرایط سخت قرار بگیرید و تاب بیاورید خوب است؛ اما برخی از پذیرش‌ها و سازگاری‌های ما، همراه با استفاده از مکانیزم‌های دفاعی فراوان است تا ما رنج واقعیت را نبینیم یا کمتر حس کنیم اما آسیب‌های خودش را به ما می‌زند!

بنابراین ممکن است شما بسیاری از رنج‌ها و آسیب‌های دیگری را اصلا به خاطر نیاورید و آنها از بخش هوشیار ذهن خود رانده باشید یا واقعیت را انکار و در برابر هر چه مخالف با باورهایتان رخ می‌دهد مقاومت کنید و یا برای آنها دلایلی غیرواقعی بسازد تا خود را تسکین دهید! مثلا آسیب‌های دیگری به خودتان را نشانه عشق او قلمداد کنید یا بگویید چون دوستش دارم هر بلایی سرم بیاید تحمل می‌کنم!

مادری که ادعا می‌کند خودش را با انبوه مشکلات بچه‌ها سازگار کرده است؛ وقتی کمی بررسی می‌کنیم متوجه می‌شویم که او همیشه در حال استفاده از مکانیزم سرکوب است تا نسبت به مشکلات بچه‌ها عصبانی نباشد و پشت رفتارهای او هیجان‌های ابراز نشده‌ای مثل خشم وجود دارد.

پس اینکه من چه واقعیتی را با چه تبعاتی می‌پذیرم و اصلأ چقدر برای آن، آمادگی و توانایی دارم بسیار مهم است. پذیرش واقعیت، بایستی آگاهانه و از روی اجبار، نادانی و ناتوانی نباشد. مشاهده شفاف واقعیت، بدون استفاده از مکانیزم‌های دفاعی انکار، سرکوب و... باعث می‌شود که من خودم را آماده و توانمند کنم، آموزش ببینم و مسئولیت تصمیم و انتخاب خودم را بر عهده بگیرم.

وقتی با کمک درمانگر از حضور دفاع‌های روانی ناآگاهانه خود، آگاه می‌شوید تازه متوجه واقعیت با تمام رنج و تلخی آن می‌شوید! آن وقت تصمیم با شماست که چه انتخابی داشته باشید.

نظرات