maryam99

تا زمانی که ما به مرحله پذیرش نرسیده باشیم نمی توانیم چیزی را تغییر دهیم تا زمانی که نقص ها و ضعف های خود را فرافکنی میکنیم، نمی توانیم زندگی واقعی، راستین و جذابی داشته باشیم..و اگر ضعف ها خود را انکار کنیم به سایه مون تبدیل میشه خودمون رو نمی پذیریم. به خودمون عشق نمی ورزیم و تمام زندگی ما نابود خواهد شد.

خوب گفتنش آسونه این که چه جوری بپذیریم و حساسیت نشون ندیم دیگه مهمه چون معمولا این احساسات به واسطه گذشته و کودکی درما نهادینه شده و حرفش آسونه ،تغییرش زمان بر و سخت است.

همه ما به عنوان انسان، پیچیدگی‌ها و تناقض‌هایی داریم و نیز احساسات و حالات نفسانی مختلفی را تجربه می‌کنیم.

اما مهم این است این تناقضات و احساسات متنوع را، جدا از اینکه بد یا ناخوشایند، درست یا غلط هستند؛ بدون قید و شرط در خود بپذیریم.

بپذیریم که تجربه‌های دردناکی در کودکی داشته‌ایم که انکار و فراموش شده‌ و احساساتی که سرکوب شده‌اند.

اگر اکنون نیز اینها را در مسیر درمان خود نپذیریم و پس بزنیم؛ همچنان از شخصیت حقیقی خود دور خواهیم بود!

بپذیریم که احساساتی مثل خشم، گناه، خجالت، حقارت، حسادت و... را تجربه کرده‌ایم و احساسات متناقضی داشته‌ایم! هم خشم داشته‌ایم هم عشق! هم ترس داشته‌ایم هم کشش!

بپذیریم که تعارضات و بخش‌های پنهانی در ما وجود داشته است که وجود آنها را توجیه یا انکار کرده‌ایم!

بپذیریم که در جاهایی، خودمان نبوده‌ایم و از خود واقعی‌مان اجتناب کرده‌ایم! چیزهایی را در خود سانسور کرده‌ایم و افکار متناقضی داشته‌ایم!

اگر هنوز بخشی از خود را پنهان می‌کنید یا از آن می‌ترسید و فرار می‌کنید؛ نمی‌توانید تمام خویشتن را تحقق ببخشید! احساسات و رفتارهای شما اصالت نخواهند داشت و با خودتان در صلح و سازگاری نخواهید بود!

تا وقتی تحمل ابهام و تناقض را در خود ندارید؛ نمی‌توانید به حقیقتی که در اعماق شماست برسید‌ و‌ به ندای درونتان، گوش بسپارید!

وقتی هم در مسیر طبیعی زندگی یا طی درمان، با واقعیتی در مورد خودتان روبرو می‌شوید؛ به شدت آن را پس می‌زنید خشم، اشک، گناه، انکار و... می‌گویید من؟! اینها در من است؟! من اینها هستم؟! هرگز! امکان ندارد!

مثل آدمهایی که برای اینکه احساسات جنسی را در خود سرکوب کنند؛ سالهاست که با احساس گناه زندگی می‌کنند!

افراد خودساخته و خودشکوفا، با واقعیت‌ها کلنجار نمی‌روند و همه چیز را می‌پذیرند که خوب یا بد، درست یا غلط در آنها وجود دارد!

احساسات و هیجانات، تمایلات و نیازها، افکار و عقاید، واکنش‌های ذهنی و جسمی، لذت‌ها و رنج‌ها، ترس‌ها و کشش‌ها را همانطور که هستند در خود می‌پذیرند.

در پذیرش واقعی، قضاوت وجود ندارد؛ توجه و مشاهده در لحظه حال وجود دارد. پذیرش کامل واقعیت درونی و آنچه در شما وجود دارد؛ مقدمه و لازمه پذیرش واقعیت‌های بیرونی می‌شود.مشاور خوب برای ازدواج

هر چه یک حقیقت تلخ تر باشد پذیرش آن برای ما دشوارتر خواهد بود. اما تا زمانی که حقیقت را نپذیریم نمی توانیم به مرحله جدیدی از آگاهی وارد شویم. تا زمانی که در برابر حقیقت مقاومت می کنیم هیچ چیزی را حل نمی کنیم. نه تنها باید حقیقت را بپذیریم بلکه باید خودمان را همانطور که هستیم بپذیریم. اگه خودمون رو نپذیریم نمی توانیم به سمت تغییر رویم. نمی توانیم به سمت بهتر شدن گام برداریم.

بهتر است تعریف افکار مثبت یا منفی را کنار بگذاریم و خود را زیاد درگیر آن نکنیم! زیرا یک فکر درست یا غلط، می‌تواند مثبت یا منفی باشد! افکار غلط، افکاری هستند که منطبق بر حقیقت نیستند یا بطور دقیق، واقعیت یا آنچه اتفاق افتاده است را شرح نمی‌دهند یا منعکس نمی‌کنند!

افکار غلط، چه منفی و یا حتی مثبت باشند؛ به ما آسیب می‌زنند و مشکلات هیجانی و رفتاری برای ما ایجاد می‌کنند. پس روش درست روبرو شدن با افکار، این نیست که آنها را به هر صورتی که هستند مثبت کنیم؛ بلکه لازم است افکارمان را مشاهده و از ماهیت و ریشه آنها آگاهی پیدا کنیم و پیامدها و نتایج آنها که همان رفتارهای ما هستند را بررسی کنیم و مسئولیت آنها را بپذیریم.

یکی از راههایی که باعث می‌شود افکار غلط را کنار بگذارید؛ این است که مزایا و معایب افکارتان را ارزیابی کنید.‌ بررسی کنید که فلان فکر خاص، چه پیامدهای مثبت و منفی برای شما دارد؟ اگر آن فکر را کنار بگذارید چه اتفاقی می‌افتد؟ اگر فکر دیگری جایگزین آن شود چه تغییری در پیامدها انجام می‌شود؟

نکته مهم در اینجا این است که یک فکر یا رفتار غلط، ممکن است برای شما مزایایی مقطعی و موقتی نیز داشته باشد اما در بلندمدت، برای شما ضرر خواهد داشت. مثلا سیگار کشیدن یا اجتناب از یک موقعیت، ممکن است احساس خوب موقتی بدهد اما در بلندمدت برای شما آسیب به همراه خواهد داشت. پس به معایب بلندمدت توجه کنید.

گاهی هم یک فکر یا رفتار، مزایای کاذبی برای شما به همراه دارد. مثل وابستگی عاطفی که باعث می‌شود شما حتی در یک رابطه آسیب زا بمانید! یا فکر قربانی بودن که شما را در بی‌مسئولیتی و دنبال مقصر گشتن نگه می‌دارد!

ذهن شما گاهی اوقات، به مزایای کاذب توجه بیشتری می‌کند و معایب واقعی را نادیده می‌گیرد. اما اگر با مسئولیت انتخاب‌ها و پیامد رفتارتان بطور واقع بینانه، آشنا شوید افکار غلط را کنار خواهید گذاشت یا حداقل با آگاهی از پیامدها و قبول مسئولیت، همچنان به آن فکر یا رفتار غلط، ادامه خواهید داد!

بنظر میرسه قبل از افکار هیجانات هستند و بهتره اول بریم سراغ اونا مبحث هیجانات اونقدر مهمه که کم کم تمام رویکردها دارن اونو وارد کارشون میکنن .فکر باعث عمل نمیشه و هیجان مهم تره و راهش غلبه بهش با تکنیک ایی اف تی یا ضربه تراپیه. بخوانید: مشاوره های قبل از ازدواج

همانطور که می‌دانید مشکلات و رنج‌ها در زندگی، اجتناب ناپذیر هستند اما مهم این است مشکلات و رنج‌ها، در راه چه ارزشها و اهدافی پیش آمده‌اند و در واقع، آیا این رنج‌ها، ارزش تحمل کردن دارند!؟

و آیا اصلاً ارزش‌های ما، ارزش‌های خوب، راستین و ارزیابی شده‌ای هستند؟! ارزش‌های شما در زندگی چه هستند و برای آنها و در مسیر آنها، چه رنج‌هایی برده‌اید؟ شما چه درس‌هایی از روبرو شدن با مشکلاتتان گرفته‌اید؟ بعد از عبور از مشکلات، تبدیل به چه آدمی شدید یا چه تغییرات عمیق و درونی داشتید؟

چرا اين قدر تفريح و گشت و گذار می‌کنيم؟ چرا در زندگی انسان مدرن تفريح جايگاهی دارد که در زندگی انسان سنتی دارد؟ برای اينکه انسان مدرن نمی‌تواند با خودش تفريح کند!

يعنی هر وقت به خودش رجوع می‌کند از خودش بدش می‌‌آيد. باغی درون خودش ندارد که اگر ده سال هم مسافرت نرود هيچ وقت حوصله‌اش سر نرود. آدمی که تفکر معنوی عميقی دارد، اگر صد سال هم مسافرت نرود يك لحظه نمی‌گويد حوصله‌ام سر رفت. چون دائماً مشغول سير در يك باغ درونی است.

وقتی ما باغ درونی نداريم بايد برويم باغهای بيروني را ببينيم. آدمی که خودش را نمی‌تواند تماشا کند چاره‌ای جز اين ندارد که برود و بيرون از خودش را تماشا کند.

اشخاص معنوی آن قدر درون خودشان چيزهای نو کشف می‌کنند و چيزهای بسيار شاد کننده، اميدوارکننده و آرامش‌بخش می‌يابند که کمتر به سير و مسافرت بيرونی احتياج پيدا می‌کنند.

بنابراين يكی از دلايلی که ما اين قدر به مسافرت و تفريح نيازمنديم، اين است که ما انسان‌های معنوی نيستيم. هر چه انسان معنوی‌تر باشد، کمتر احتياج پيدا می‌کند به اينکه مدام منظره و تابلو را عوض کند!

و بخاطر این انسان جديد، تابلوهای خانه‌اش را هر از چند مدت عوض می‌کند، مبلمان خانه‌اش را هم و... چون بعد از مدتی اينها ديگر نمی‌توانند او را از خودش به بيرون از خودش توجه دهند.

مطلب بالا: استاد مصطفی ملکیان (مطلب ویرایش شده)
.
برخی گمان می‌کنند با تغییر محل سکونت، آدم‌های تازه دور خود جمع کردن، تغییر شغل یا مسافرت می‌توانند از شر مشکلاتشان خلاص شوند! فراموش می‌کنند که هر جا بروند خودشان را همراه می برند.

ما نمی‌توانیم از آنچه که هستیم فرار کنیم. اگر در شیکاگو افسرده باشیم، در لس آنجلس هم احساس افسردگی خواهیم کرد. با تغییر صحنه ممکن است مدتی اوضاع بهتر بنماید، با این حال رفته رفته همان رفتارهای پیشین را در پیش خواهیم گرفت، همان کمبودها، همان روحیه، همان احساس‌ها باز به سراغمان خواهد آمد.

این مطلب را بخوانید: مشاوره خانواده چیست؟

این امر در عشق هم صادق است. به زعم خودمان انتخابمان نادرست بوده است، بنابراین توقف می‌کنیم و با کس دیگری همسفر می‌شویم. روز از نو روزی از نو..! باز هم چندی احساس خوشبختی می‌کنیم و با کسی دیگر همسفر می‌شویم. دیری نمی‌گذرد که در می‌یابیم هنوز اندر خم همان کوچه اولیم، مضطرب، ناخوشبخت و زیاده‌خواه.

دگرگونی‌ها را باید در درون محقق کنیم نه در بیرون. همین است و بس! می‌توان انتخاب کرد، اما نمی‌توان از رنج حاصل از انتخاب در امان ماند.

زاده برای عشق
لئو بوسکالیا

منبع: وبلاگ مشاوره خانواده

هيچ‌گاه انسان سالم، دیگری را شکنجه نمی‌کند. این انسان آزار دیده است که آزار می‌رساند. زخم خورده‌ها علاقه عجیبی به زخم زدن به دیگران دارند! آنها که از عزت‌نفس پایینی برخوردارند؛ میل عجیبی به تحقیر کردن و گرفتن اعتماد به نفس و عزت نفس دیگران دارند!
تو هیچ‌گاه کنار آنها بزرگ نمی‌شوی، فقط تحقیر می‌شوی. چون یک فرد ناسالم، هر چیز در اطرافش را هم بیمار می‌کند..! یونگ

اگر من خودم را دوست نداشته باشم و احساس نکنم که من همین طور که هستم شایسته و لایقم؛ آن وقت به دنبال پیدا کردن اشتباهات در دیگران می‌روم تا آرامش کاذب پیدا کنم که من تنها نیستم که فقط نقص دارم!

احساس ارزشمندی پایین، باعث می‌شود که همیشه به فکر جلب توجه دیگران و تایید گرفتن از آنها باشید اما با این وجود به آنها گوش ندهید و آنها را درک نکنید!

نتیجه‌ این می‌شود که با دیگران معمولاً به سوءتفاهم می‌رسید و احساس می‌کنید که همیشه مورد قضاوت قرار گرفته‌اید!

احساس ارزشمندی پایین، باعث می‌شود نسبت به نظر دیگران در مورد خودتان، حساس شوید و از انتقاد دیگران، شدیدا مورد رنجش قرار بگیرید!

کسانی که احساس ارزشمندی پایینی دارند حس خودمحوری بالاتری دارند! آنها فکر می‌کنند تمام مسائل عالم و آدم به آنها مربوط می‌شود و آنها مرکز توجه دیگران هستند!

در مورد ارزش وجودی خود اغراق می‌کنند؛ پس نسبت به حرفها و رفتارهای دیگران شدیداً زود رنج می‌شوند! از یک طرف، فکر می‌کنند مرکز توجه عالم هستند و از طرف دیگر، ارزش خود را شدیداً پایین می‌آورند!

همیشه کسانی هستند که از ما باهوش‌تر، عاقل‌تر، جالب‌تر و زیباتر باشند ولی کسی وجود ندارد که تمام این خصوصیات را یکجا و با هم داشته باشد!

پس بهتر است دست از مقایسه و رقابت برداریم و خودمان را همانطور که هستیم دوست داشته باشیم و بپذیریم. اگر از دیگران عشق و احترام می‌خواهید؛ باید ابتدا اینها را بدون توقع به خود ببخشید.

به کارها و رفتارهایتان توجه کنید و ببینید چقدر با مهربانی با خودتان رفتار می‌کنید؟ چقدر مسئولیت اشتباهات خود را بر عهده می‌گیرید و چقدر از خطاهای خود می‌گذرید؟

این مطلب را بخوانید: مشاوره خانواده چیست؟

چقدر می‌پذیرید که احساسات و افکار شما باید در کنترل و مسئولیت خودتان باشد و چقدر تغییر خود را وابسته به تغییر دیگران نمی‌کنید؟

روانشناسی امروزی